هدیه کرمی زنی ۷۳ ساله، باغیرت و با روحیه از روستای چم پلک در بخش شاهیوند، از توابع شهرستان دوره ی چگنی در خرم آباد است ، او سرپرست و نان آور خانواده است ،زنی که از کودکی سختی کشیده و هیچوقت اجازه نداده موانع ،راه او را سد کند .

هدیه می گوید : وقتی پسرم در ۲۴ سالگی به علت  شیرجه زدن در دریا قطع نخاع شد و امروز ۲۶سال است که در بستر است  ،   و پرستار او هستم ، من برای درمان پسرم مجبور شدم به شهر خرم آباد کوچ کنم ، ۱۵ سال در خرم آباد زندگی کردیم وهمه ی دارایی مان را خرج پسرم کردم ، بعد از مدت ها از پس خرج و مخارج زندگی شهری و اجازه ی بها بر نیامدم و باز به روستای پدری ام کوچ کردم . بی آنکه در روستا خانه ایی داشته باشم ،زمین پدری ما در بلندترین نقطه ی روستا و در دل کوه و کمر بود جایی که امکان ساختن خانه وجود نداشت ، به آنجا رفتم و چادری بنا کردم ، یادم نمی رود که اهالی روستا مرا مسخره می کردند و میگفتند: یک دیوانه آمده و میخواهد در دل کوه و کمر خانه بنا کند ، مگر میشود . و من جواب میدادم: برای هدیه کار نشد ندارد .

کوه را کندم و در دل کمر دیواری بنا کردم تا حریم زمین مان مشخص بشود . اما برای ساختن خانه پولی نداشتم ،  یک سال و نیم  درهمان  چادر زندگی کردیم ،  و در این فاصله آرام آرام حریم زمین را سنگ چینی کردم ، بعد از این مدت ،به سرم زد تا از کمیته امداد درخواست وام داشته باشم ، ضمن اینکه از  کمیته امداد امام خمینی (ره ) تشکر می کند ، می گوید: با درخواست وامم موافقت کردند و خانه ایی در دل کوه بنا کردم که امروز جز زیباترین خانه های روستا است و با دامداری و کشاورزی و باغداری امورات زندگی ام را می گذارانم .

هدیه نمادی از امید بود و کوشش بی وقفه ، او می گوید : اگر کسی بخواهد به چیزی برسد ، می شود ،به شرط آنکه دست از تلاش بر ندارد و امید خورشید روشن شبهایش باشد .